Prof. dr. Ellie Lissenberg interviewde prof. dr. Harmen G. van der Wilt, hoogleraar Internationaal Strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam.

Prof. dr. Harmen G. van der Wilt is hoogleraar Internationaal Strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam (UvA) en verricht onderzoek naar de strafrechtspleging van internationale strafhoven. Hij was waarnemer bij de berechting van John Demjanjuk, die in mei 2011 door de rechtbank in München werd veroordeeld vanwege medeplichtigheid aan de moord op ongeveer 28.000 Joden in het vernietigingskamp Sobibor, bijna allemaal Nederlanders.

De meeste internationale strafhoven zijn in Den Haag gevestigd en ontstonden in vervolg op de tribunalen van Neurenberg en Tokyo waar de zwaarste oorlogsmisdadigers uit de Tweede Wereldoorlog zijn berecht. Voor het tijdelijke Joegoslavië tribunaal stond onder meer Slobodan Milosevic terecht en er liepen daar de processen tegen Radovan Karadzic en Ratko Mladic. Het permanente Internationale Strafhof berechtte Thomas Lubanga Dyilo vanwege massamoorden en het ronselen van kindsoldaten in de oorlog in het Noordoosten van Congo. Hij is de eerste veroordeelde sinds de oprichting in 1998 van het Internationale Strafhof dat de Verenigde Naties inmiddels bijna een miljard dollar heeft gekost.

Hoe gaat berechting van oorlogsmisdadigers in zijn werk en wat zijn de voor en nadelen van berechting door internationale strafhoven; is het beter om hen in eigen land te berechten of in het land waar de misdaden zijn gepleegd zoals gebeurde met veel oorlogsmisdadigers uit de Tweede Wereldoorlog? Deze en andere vragen legde prof. dr. Ellie Lissenberg, emerita hoogleraar criminologie aan de Universiteit van Amsterdam, voor aan prof. dr. Harmen van der Wilt.

Lees hier het verslag van de Babelsalon

De openbare ruimte beleven we door er te zijn maar vaker nog ervaren we het vanuit beweging. We zijn bovendien als Nederlanders gemiddeld 1,5 uur per dag onderweg. De openbare ruimte bestaat voor elke stad uit een stelsel van (water)wegen en ruimten, omzoomd door gebouwen en groen; altijd in een unieke samenstelling. De beweging in de infrastructuur en de beleving van een stad zijn daarmee verschillend. Uit analyse blijkt dat er ook overeenkomsten zijn, zoals de organisch gegroeide stad en de geplande stad. Deze theoretische kennis werd door lector Peter de Bois gepresenteerd, voorzien van, herkenbare, praktijksituaties.

En hoe zit dit dan in de Zaanstreek? Wat is bekend over de beleving en beweging in de openbare ruimte in onze eigen omgeving? Historisch gezien heeft de Zaan in belangrijke mate onze infrastructuur bepaald. Van oudsher was de Zaan niet alleen dé vervoersader van de streek, de Zaan was ook dé openbare ruimte en dé plek waar alles gebeurde. Tijden veranderen en de behoefte aan een goede openbare ruimte op land is nu wel degelijk aanwezig. Al was het alleen maar om de kwaliteiten van diezelfde Zaan te kunnen beleven. Maar krijgt die openbare ruimte wel de aandacht die hij nodig heeft?
Het Zaanse Islant atelier voor stedebouw heeft een aantal studies gemaakt naar de betekenis van die openbare ruimte met name langs de Zaan. Remco Reijke liet zien welke mogelijkheden er zijn om de kwaliteit van onze eigen openbare ruimte te verbeteren, om deze beter te beleven en de juiste plaats in het Zaanse netwerk te geven.

Tijdens deze avond stond de wisselwerking tussen wetenschap en praktijk van de infrastructuur en inrichting van de buitenruimte centraal, waarbij gezocht werd naar een antwoord op de vraag hoe binnen de aanwezige infrastructuur het publieke domein meer kwaliteit kan krijgen.

De avond stond o.l.v. Jan Roncken, Orka Advies, projectmanager stedelijke vernieuwing sociaal en fysiek.
Gastsprekers waren Peter de Bois, lector Meervoudig Intensief (duurzaam) Ruimtegebruik Hogeschool van Amsterdam en Remco Reijke, Islant atelier voor stedebouw en docent stedenbouw Hogeschool Utrecht

Lees hier het verslag van deze bijeenkomst